Reportaż. Praga - część IV

Od naszego hotelu znajdował się on niecałe pół godziny komunikacją miejską; należało dotrzeć do dzielnicy Vinohrady. Kompleks zieleni swoje miejsce zajmuje na zboczach - naturalne ukształtowanie terenu zostało wykorzystane przez Moritza Gröba, który, zakupiwszy ziemię, zamarzył, aby stała się ona jego prywatnym Edenem. W tym celu Gröbe zdecydował się między innymi na posadzeniu bujnej i egzotycznej roślinności na terenie całego parku, a także na stworzeniu sztucznej groty z kamienia, w której znajdują się korytarzyki prowadzące również na jej szczyt. Z góry łatwo jest objąć fragment parku i przyjrzeć się z fontannie z rzeźbą, jaka znajduje się przed grotą. Przedstawia ona wizerunek Neptuna i towarzyszących mu gadów. Nie jest ona jednak oryginałem, a wierną kopią autentycznego dzieła umieszczonego w Ratuszu Nowomiejskim¹.

Pogoda dopisywała, więc tego dnia do Havlíčkovych Sadów napływały rzesze ludzi; spora część z nich rozkładała na trawie koce, a pozostali przemierzali ścieżki, rozmawiali, randkowali. Park na Vinohradach sprawdzi się zarówno dla tych, którzy uwielbiają aktywność fizyczną (dużo wzniesień i męczące wędrówki), jak i dla tych, którzy potrzebują biernego relaksu z książką czy przekąską.

Im wyżej na szlaku uda nam się dotrzeć, tym większa szansa, że natrafimy na małe stawiki otoczone uroczymi płotkami z drewna. Nad wodą rośnie bujna roślinność; oko cieszą szczególnie zielone kępki wyrastające spomiędzy kamieni. Warto dodać, że w parku nietrudno o tego typu urzekające atrakcje; Moritz August Gröbe podczas projektowania obszaru wokół willi dążył bowiem do uzyskania aury romantyzmu angielskiego.

Zalecam jednak, aby na taką przechadzkę wybierać się przed, a nie po posiłku… Smażony ser brzmi obłędnie, a w niewielkiej odległości od parku jest kilka knajp serwujących ten specjał, ale do wszystkiego należy podchodzić z głową! W przeciwnym razie spacerowanie pod górę w Havlíčkovych Sadach mogłoby okazać się mordęgą, a nie przyjemnością…

Pokaźne zielone przestrzenie w dużych miastach są niezwykle istotne nie tylko ze względu na rekreację (choć to ważny aspekt). Mnogość drzew przyczynia się do wzmożonej produkcji tlenu; im więcej roślin, tym zdrowsze staje się powietrze. W wiecznie żyjącej i niezatrzymującej się stolicy potrzebna jest przystań, w której można odetchnąć.

Kolejnym parkiem, jaki udało nam się częściowo zwiedzić, jest Park Folimanka. Na pierwszy rzut oka wydaje się on zupełnie zwykły, lecz wiąże się z nim pewna mroczna kwestia dotycząca przecinającego go mostu, ponieważ szacuje się, że w wyniku skoku z konstrukcji zginęło aż od 200 do 300 osób. Liczne śmierci upamiętnia pomnik „Z własnej woli” autorstwa Krištofa Kintery - jest to skręcona lampa uliczna, która świeci się nawet za dnia.

Dodatkowo Park Folimanka okazuje się być miejscem, gdzie licznie wyprowadza się psiaki. Na każdym kroku napotykałyśmy grzeczne czworonogi, których jedynym zainteresowaniem były polecenia właściciela i latająca w powietrzu piłeczka. Posiadacze piesków natomiast z reguły są dosyć otwarci i chętnie odpowiadają na pytania dotyczące ich pociech.

Z pewnością Praga skrywa przed nami jeszcze wiele tajemnic, bo nie da się objąć jej całej w zaledwie kilka dni, jednak, kiedy o niej myślę, jedno najważniejsze spostrzeżenie wysuwa się przed inne. Przede wszystkim jest to niejednolita atmosfera: Praga nie w każdym odcinku jest tym samym miastem i zmienia się w zależności od miejsca, w jakim człowiek się znajduje. Inaczej maluje się centrum wraz ze swoimi kamienicami obleczonymi w słońce, a inne są obrzeża stolicy. Rozdźwięk między tym, co dzieje się w przytulnych parkach, a tym, co wyprawia się w okolicach Mostu Karola, jest fascynujące. Wiele jest punktów, w które udało nam się dotrzeć przed pozostałymi turystami.

Kolejna część reportażu już wkrótce!

Autorka: Zuzanna Menard

_{^{1 źródło: https://architrav.pl/praga-havlickovy-sady/}}